Η.. φύση είχε ξυπνήσει νωρίς και έδειχνε υπέροχα γενναιόδωρη, εκείνο το κυριακάτικο πρωινό. Τα.. γεράνια, στη
βεράντα της γερασμένης μονοκατοικίας, με θέρμη χαμογελούσαν ,
σιγοντάροντας με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο, το χαρούμενο.. τιτίβισμα των
πουλιών στα κλαδιά των δέντρων. Παραδίπλα, ένα .. ασήμαντο (φαινομενικά)
μπουλούκι από μέλισσες, είχε στίσει το δικό του αέναο χορό.. πασχίζοντας
φιλότιμα, για το .. μεροκάματο και πηδώντας από λουλούδι.. σε λουλούδι, ρούφαγε αχόρταγα..ζωή. Η
ηλιόλουστη μέρα, φορούσε τη γιορτινή της φορεσιά κι' εκείνος, με γκρίζα.. πια μαλλιά, στο κεφάλι, βημάτιζε αργά και γαλήνια, επάνω στα στενά παρτέρια του κήπου..! Κάθε τόσο, ξαφνιαζόταν ευχάριστα, ανακαλύπτοντας καινούρια.. υπέροχα χρώματα,
παντρεμένα αρμονικά.. με θεϊκά αρώματα της φύσης και.. δίχως άλλο, ένοιωθε πλήρης κι' ευτυχής, για ότι του είχε δώσει η ζωή. Μια.., μια ίσως μονάχα πινελιά,
να απέμενε, για να διώξει το.. λιγοστό γκρίζο και να δώσει το δικό της.. χρωματικό τόνο, στον
..πλουμιστό, για τούτο τουλάχιστον το ανοιξιάτικο πρωινό, "καμβά της ψυχής" του. Η.. πινελιά, της φυσικής παρουσίας εκείνης, που ανεξίτηλα είχε σημαδέψει γλυκά, τη μοναχική του.. ως τώρα στράτα..!
Νοερά.. έφερε και πάλι στο μυαλό, την εικόνα της γλυκιάς κι' αγαπημένης μορφής, και .. σιγοψιθύρισε..! Καλημέρα μικρή..νεράιδα, του δάσους !
