Ξεναγός στη χώρα των ευτυχισμένων..!

Δείλιαζε, ακόμη και στην ιδέα.. κι' απέμενε, για μέρες.., για βδομάδες ολάκερες, ζαρωμένος, στην υγρή κι' άβολη σκοτεινή γωνιά του.

Ήλπιζε σε μια ακόμη ευκαιρία..., ίσως την επόμενη φορά, που εκείνο δυνατά χλιμιντρίζοντας, θα πέταγε ξανά πάνω απ΄ τα χαλάσματα της γειτονιάς κι’ ίσως τότε να έβρισκε το κουράγιο που του έλειπε. Τον διακατείχε από παλιά το ίδιο δέος για ένα τόσο τολμηρό εγχείρημα, μα τελικά ..., ένα δειλινό μιας απ' τις στερνές μέρες του χρόνου που έφυγε, τη μέρα που κι' ο φτερωτός λυτρωτής των πονεμένων ψυχών τον ενθάρρυνε, τόλμησε, έκλεισε σφιχτά τα μάτια και πήδηξε προς το μέρος του.
Μ 'απόγνωση γαντζώθηκε πάνω στα φιλόξενα δυνατά φτερά του αγγέλου ( έτσι πάντα τον ένοιωθε) κι' ύστερα αποκαμωμένος αφέθηκε, στο ανάλαφρο πέταγμα του, να τον πηγαίνει σε τόπους μακρινούς, σε παραδείσους που' χε σχεδόν ξεχάσει την ύπαρξη τους, σ' αστέρια φωτεινά κι' απόμακρα.
Ήταν.., ο Πήγασος, ο ξεναγός της χώρας των ευτυχισμένων ψυχών και των ελεύθερων στοχαστών, ο σκληροτράχηλος κάτασπρος φτερωτός αγγελιαφόρος του κόσμου των ευτυχισμένων αερικών, που είχε βαλθεί κι' αυτός πεισματικά, εδώ πολύ καιρό, να περισυλλέξει τ' απομεινάρια, κάθε φυλακισμένης διανόησης και κάθε λαβωμένης ψυχής, απ' τα χαλάσματα του πλανήτη "Γή".
Από εκείνη τη μέρα βάλθηκε να ελπίζει κι' εκείνος..!

Υ.Γ. Σ' ευχαριστώ γλυκό και φιλόξενο καρπούζι (tokarpouzi), από τότε άρχισα να ελπίζω και να τολμώ, ξανά..!