Ξημέρωνε.., Μεγάλο Σάββατο θα' τανε κι' ο λεπτός μελαχροινός άνδρας σκεφτικός, ίσως φορτισμένος συναισθηματικά κι' από το κλίμα της ημέρας, γύρεψε μολύβι και χαρτί για ν' αποτυπώσει σκέψεις και συναισθήματα!
Με μόνη συντροφιά μιά κούπα καυτό καφέ κι' ενα αναμμένο τσιγάρο, αρχίνησε να γράφει μερικές αράδες για' κείνη, όμως μάλλον βιαστικά και κακογραμμένα μην τύχη τάχα και τον εγκαταλείψει τελικά το κουράγιο και μετανοιώσει ξανά..!
Κατανοούσε πως τούτη την ώρα, εκείνη.. η μυριάκριβη γι' αυτόν, θα 'ταν ανέμελα και με περίσσεια χάρη κουλουριασμένη στη θερμή αγκαλιά του Μορφέα κι' ούτε που θα φαντάζονταν την αγωνία του, να εκφραστεί.., να επικοινωνήσει για λίγο, έστω κι' έτσι μαζί της.Με μόνη συντροφιά μιά κούπα καυτό καφέ κι' ενα αναμμένο τσιγάρο, αρχίνησε να γράφει μερικές αράδες για' κείνη, όμως μάλλον βιαστικά και κακογραμμένα μην τύχη τάχα και τον εγκαταλείψει τελικά το κουράγιο και μετανοιώσει ξανά..!
Σίγουρα σκέφτηκε, πως ποτέ δε θα 'χε περάσει απ' το νου της το ότι άθελα της είχε καταλήξει γι' αυτόν να είναι "αυτή" η πρώτη κι' η τελευταία έγνοια του κάθε καινούργιας μέρας στη ζωή ..!
Την είχε αυθαίρετα εντάξει, εδώ και αρκετές εβδομάδες, σαν ένα πολύτιμο κομμάτι μες τη ζωή του κι' ας μήν έτυχε να την ανταμώσει ποτέ, κι' ας μη γνώριζε τη μορφή, τη ματιά ή τη φωνή της.
Τι σημασία να είχαν όλα τούτα άραγε, όταν ήδη είχε γευτεί τη θέρμη της της καρδιάς και
την ευγένεια της ψυχής της; Έτσι κι΄εκείνη θα μπορούσε να' χει, όποια μορφή ήθελε σαν αερικό, όμως το χαμόγελό της θα παρέμενε για πάντα, το ίδιο πλατύ, ζεστό, καλοσυνάτο και με φωτεινά χρώματα ζωγραφισμένο στην ψυχή της!
Σε κάποιο σημείο δίστασε για λίγο, μα με τη συνδρομή μιας βαθιάς ανάσας βρήκε τη σιγουριά και τόλμησε να της γράψει για την ανάγκη που ένοιωθε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στη ζωή, στο θεό μα και σε κείνη, που.. να έτσι.., απλά και μόνο.., επειδή εκείνη υπήρχε στη ζωή, που.. και μόνον ζούσε στην ίδια σταχτιά πόλη μ' εκείνον, που.. έστω και στιγμιαία κάποια στιγμή τον σκέφτηκε, που.., για ένα σωρό άλλους λόγους!Πόσα θα ήθελε ακόμη να της πει ψιθυριστά, μα η ώρα πέρναγε γοργά κι' ο έμπιστος αγγελιοφόρος έπρεπε να προλάβει να ρίξει το γράμμα κάτω απ' την πόρτα της, πριν καν εκείνη ανοίξει τα όμορφα καστανά της μάτια!
Βιαστικά συμπλήρωσε ακόμη δύο-τρεις αράδες στο χαρτί, ευχόμενος της πλούτο αγάπης για πάντα στη ζωή και φιλώντας το γράμμα, τρυφερά το κράτησε σφιχτά για λίγο στην αγκαλιά του!
2 σχόλια:
Το γράμμα πάντα βρίσκει παραλήπτη. Όπως και το φιλί. Σαν να 'χουν ζωή μέσα τους και ταξιδεύοντας με τον αέρα, να ξέρουν ακριβώς πού να ξαποστάσουν. Κι ας είναι η σταχτιά πόλη μεγάλη και μπερδεμένη.
Σαν τους ανθρώπους...
Κι ας είναι η Άνοιξη στα Έξω μας κι όχι στα Μέσα μας...
Τα Πεφταστέρια είναι η κρισάρα της χαράς. Στο έχω ξαναπεί. Κι εσύ ρομαντικέ μου στοχαστή, ταγμένος να το ξεχνάς και να το θυμάσαι, λες και κάθε ανάσα γεννά λήθη και μνήμη, ρυθμικά, άδολα, ακούραστα.
Ξεκουράσου λίγο. Έτσι κι εγώ, το έχω ανάγκη τελευταία. Και τα σύννεφα ας δείχνουν πολύ ψηλά.
Θα ταξιδέψουμε ξανά εκεί, εγώ, εσύ και άλλοι πολλοί...
Να ελπίζεις. Κι εγώ έτσι κάνω.
Θα πετάξουμε ξανά.
Μέχρι τότε, κράτα γερά.
Σ'ευχαριστώ και σε καλωσορίζω και επίσημα(smile)στα λημέρια μου, γλυκιά και όπως πάντα, μεγάθυμη μου Καρπουζένια! Σε καμαρώνω μα και σε θαυμάζω συνάμα γιατί, πλέον των άλλων χαρισμάτων, έχεις πάντα ένα καλό λόγο για όλους, ανεξάρτητα απο τα (όχι ανεξάντλητα)αποθέματα της ψυχής σου! Και όντως καταλαβαίνω πως καθημερινά και'συ θα'χεις να αντιμετωπίσεις ποικίλες προκλήσεις, να νοιώθεις την ανάγκη και ν'αντιδράς σε οτιδήποτε τυχαίνει να'ναι αντίθετο προς τις αξίες σου και να' αποκομίζεις απογοήτευση καθώς η χροιά, κατα τη διεργασία και των δικών σου στερεότυπων (πιστεύω) πηγαιν'έλα μες τον ατέρμονα Λαβύρινθο της ζωής, δεν είναι παρά ελάχιστες μόνο φορές ρόδινη.
Ομως γλυκιά μου πιστεύω πως, η επιλογή του ν'αντέχει κάποιος στις όποιες δοκιμασίες της ζωής και να παραμένει πεισματικά όρθιος, είναι μονόδρομος για εκείνους που είναι πραγματικά δυνατοί! Κι'εγώ νοιώθω δυνατός και το αυτό πιστεύω και για σένα..!
Πολλά φιλιά, Κλεάνθης.
Δημοσίευση σχολίου