-"Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω, φταίει η ζωή που είναι μικρή" (αυθαίρετα δανεισμένο, αλλά μου πάει.. γάντι!)
Καλό μου Καρπούζι, όντας ταλαιπωρημένος απ' τις αδιάλειπτες κι' αμφιβόλου αποτελέσματος αναζητήσεις μου, ...μια στάση έκανα στο φιλόξενο περιβόλι σου, να ξαποστάσω λίγο! Μη νοιάζεσαι, μια ανάσα θα πάρω και θα.. πετάξω σε λίγο ξανά, μονάχα να.., παρακαλώ πολύ να δώσεις χαιρετίσματα στα άλλα φρούτα, που δεν προλαβαίνω τώρα ν' ανταμώσω και.. θύμισε τους πως η άνοιξη είναι κοντά.., Έρχεται! Φιλιά πολλά σε όλα.
Ο χρόνος λένε πως είναι βάλσαμο, για τις λαβωμένες λευκές περιστέρες του Έρωτα και της Αγάπης (Doves) και παράλληλα θανατηφόρο δηλητήριο, για τους προδότες.., τους λιποτάκτες.. του χτες, που ασέλγησαν με πρόθεση στις "άμαθες καρδιές των αυθεντικών υπάρξεων αυτού κόσμου! Όπως κι' η ίδια η ζωή.., που περίτεχνα κι' αμείλικτα θα 'ρθει κάποια στιγμή να κατατροπώσει σιγά-σιγά, τα "ακατάστατα μέσα τους", ωσάν η αγριεμένη θάλασσα τους βράχους, ίσως για να δικαιώσει κι' αυτούς που πιστεύουν, πως όλα έχουν το τίμημά τους σε τούτη την πλάση!
Υ.Γ. Δανείστηκα ιδέες απ' την ανάρτηση σου! φιλικές αγκαλίτσες!
-Η άνοιξη είναι κοντά.., έρχεται και τότε οι ψυχές ανοίγουν, φτεροκοπούν κι' απλώνουν και..χαίρονται και..παίζουν, με τ' αμέτρητα χρώματα και μαγεύονται από τα ατέλειωτα βουητά και.. ξεχνούν και τότε...γίνονται ευάλωτες και πάλι, στα βέλη του φτερωτού θεού, έτοιμες ν' αγαπήσουν και ν' αγαπηθούν.., καλό μου Καρπούζι! Τα παραπάνω και τα προηγούμενα, ισχύουν και (προπάντων) για σένα. Μην αφήνεσαι ξεχασμένο σε λεπτομέρειες, χωρίς ιδιαίτερο ειδικό βάρος και σε σταθμούς ανεφοδιασμού, του.. παρελθόντος. Τρέξε κι' άνοιξε παράθυρα και πόρτες, να μπουν φρέσκα αρώματα.., τρέξε να (υπο)δεχτείς την άνοιξη στη ζωή σου! Με πολύ αδελφική αγάπη, ο πάντα.. ιδιόμορφος μα πάντα αληθινός σου φίλος "meteoros_k".
Y.Γ. Χρόνια ευτυχισμένα, για τη σημερινή ημέρα.
Ανεξήγητα ξαφνικά, το πλάνο μου άλλαξε πλήρως κι' αμήχανα νοιώθοντας.. έριξα ασυναίσθητα, ένα παλτό στην πλάτη και βημάτισα για ώρα.., με το κεφάλι σκυφτό! Δεν είχα "ειδοποιηθεί" ή έστω.., δεν είχα προσέξει (μέχρι πριν λίγο)το "post", που ανέβασες για ν' απαντήσω κι' έστω νοερά, να μείνω δίπλα σου! Καταλαβαίνω.., σ' απογοήτευσα πάλι, όπως.. τότε παλιά που δραπέτευσα με τη μηχανή.
...τα βήματα μ' οδήγησαν, σ' ένα παγκάκι της.., "τσιμεντένιας" απρόσωπης και μελαγχολικά παγερής, στα μάτια μου πλατείας, όπου για ώρες.., βάλθηκα να βρω μάταια εξηγήσεις.., να βγάλω νοήματα για τα ανάκατα συναισθήματα μέσα μου. Κι επέστρεψα.., για ν' αντιληφθώ τα αίτια και να σου απαντήσω "πως ναι.., τα κλείνουν", αν ήταν αυτό το ζητούμενο.
Μα το πιο σημαντικό, που θα 'θελα να σου πω, είναι μια παλιά μικρή ιστορία.
Πριν από δέκα περίπου χρόνια, ένας σεβάσμιος διανοούμενος παλιός μου φίλος, μου ανέλυσε με επαρκή τεκμηρίωση πως, πίσω από κάθε δραματικά κρίσιμη καμπή(σταθμό), στη ροή της Ιστορίας της ανθρωπότητας, πάντοτε υπήρξε η αποφασιστική παρουσία-παρέμβαση, κάποιου ευγενικού και με περίσσειες ευαισθησίες, αυθεντικού προσώπου, όπως αυτά στα οποία αναφέρθηκα στο προηγούμενο "post"!
Κι' είχε πράγματι απόλυτα δίκιο. Είναι λοιπόν "φρόνιμο" να θυμόμαστε αγαπητό μου Καρπούζι, ότι... όλοι μας πληρώνουμε κάποιο τίμημα, γι' αυτό που είμαστε ή γι' αυτά που πράττουμε! Και σε βεβαιώνω.., εσύ δεν έχεις λόγους να κρύβεσαι, σαν κάποιους άθλια ασήμαντους.., απ' εναντίας, έχεις λόγους να νιώθεις περήφανα μοναδική!
Με φιλική πάντα αγάπη, "meteoricimmigra"
Y.Γ. Θα παραμείνω εδώ γύρω, απόψε!
"Πλανεμένο μοναχικό χελιδονάκι.., δεν σκιάζομαι πια απ' τη βροχή..! Με τρόπο αλληγορικό, θέλησα να σου θυμίσω πως.. δεν είσαι το μόνο μουσκεμένο φτερωτό πλάσμα τ' ουρανού, αποκαμωμένο απ' τις οργισμένες ριπές τ' ανέμου κι' απο τις επίμονες αστραπές της καταιγίδας..., προσωρινά καθηλωμένο στην αφιλόξενη και παγερή τούτη ξέρα! Ούτε κι' απροστάτευτα μόνο του σ' αυτή τη σκυθρωπή ερημιά, μιας κι' ο φτερωτός σου άγγελος, διακριτικά καραδοκεί για να επέμβει.. σαν κάτι χρειαστεί!
Ο Πήγασος.., που εξακολουθεί να πιστεύει σε σένα κι' είναι σίγουρος, πως ποτέ δε θα κιοτέψεις! Το νοιώθει πως σύντομα, σαν στεγνώσεις τις φτερούγες σου καλά και συμμαζέψεις όλες τις δυνάμεις σου, θα φτερουγίσεις ξανά πολύ ψηλά..στα πάντα ξάστερα ουράνια, για ν' ανταμώσεις την άνοιξη, που κι' αυτή...σκαρφαλωμένη ψηλά στο φάρο τ' ουρανού, καρτερικά προσμένει να φανείς.., να (ξε)προβάλεις απ' την άκρη του ορίζοντα, για να μείνεις για πάντα κοντά της..!"
