Ουρανοκατέβατος και ως εκ τούτου ετεροχρονισμένος.., μα βρήκα από σπόντα την... πόρτα του "Radio Marconi" ξεχασμένη (?) μισάνοιχτη κι' είπα να μπω..! Να έτσι.., σαν τη μύγα, που με περίσσια βουλιμία (επι) κάθεται στο πιάτο για να γευτεί τις σερβιρισμένες λιχουδιές και κυρίως, για ν' αφήσει την τελίτσα... της (τη σφραγίδα της εννοούσα)! Ίσως πάλι, να τράβηξε την προσοχή μου η ασπρόμαυρη φιγούρα του κυρ-Μιχάλη, μια και...σα Μπάρμπας (?) κι' εγώ, αναζητώ τελευταία στέκια με παρέες συνομήλικων μου... κι' εδώ ομολογώ κατατοπίστηκα πλήρως, μια κι' έμαθα που (περίπου) συχνάζει τα τελευταία δέκα(10) χρόνια, αυτός κι' η αυθεντική, δικιά του παρέα! Η αλήθεια όμως είναι... και τούτο είναι ενδεχομένως αυτό που είχε τη μεγαλύτερη πλάκα, ...ότι σερφάριζα αναζητώντας "Εκκολαπτικές μηχανές" για κάποιο χόμπι (μου) και ξαφνικά βρέθηκα (πάλι), στο γνώριμο περιβάλλον του "Blogger", που όμως, από καιρό, είχα εγκαταλείψει ως ανεπίδεκτος εξοικείωσης, μάθησης και κυρίως υπομονής! (Τώρα στα γεράματα... μάθε γέρο γράμματα!) Βρήκα λοιπόν, αρκετά ενδιαφέρουσα την επικοινωνία της παρέας τους και, ομολογώ ιδιαίτερα αξιόλογες τις λίγες αναρτήσεις, απ' αυτές που πρόλαβα να μελετήσω. Τούτο ενδεχομένως... να με οδηγήσει τελικά, στο ν' αναθεωρήσω κάποιες, απ' τις αδέσποτες ... απόψεις μου, σχετικά με τη χρησιμότητα της ταπεινής (ενεργής) μου παρουσίας στο "Blogger.com", αν και πιστεύω πως... ο προβληματισμός μου θα αφήσει τους περισσότερους, παγερά αδιάφορους...! Κλείνοντας... θέλησα να υπογραμμίσω, πως συμμερίστηκα τις σκέψεις, τις ευαισθησίες και τις ανησυχίες της ομάδας τους, δίχως να παραλείψω να (συν)-ευχηθώ τα παρόμοια, έστω και (ως συνήθως) πολύ καθυστερημένα, σύμφωνα με το ύφος/πνεύμα και την ευαισθησία όλων τους. Με ανυπόκριτη εκτίμηση, αποχαιρέτησα τον οικοδεσπότη και την όμορφη παρέα του, με την αίσθηση πως, σύντομα θα ξαναγύρναγα κοντά τους για τους γνωρίσω καλύτερα!
Ο, πάντοτε "meteoros_k" μετανάστης στον Πλανήτη Γη.
